وضعیت این روزهای سیاسیون
آشوبها و اعتراضات خیابانی دی ماه 1396 به راستی فتنه بود و بلا. فتنه و بلا هردو یعنی آزمایش و محک زدن. در اعتراضات خیابانی، تکلیف ضد انقلاب مشخص بود: شرکت در تظاهرات و دامن زدن به آن، کشته سازی، شایعه پراکنی، خرابکاری، آتش زدن اتوبوس و... با هدف آشوب و ضربه زدن به نظام و زمینه سازی شورش گسترده و ناامنی و دخالت بیگانه. اصولگراها و ولائی ها هم که این نتایج شوم را پیش بینی میکردند، علی رغم دست به گریبان بودن با مشکلات معیشتی و اقتصادی که معمولا متدینین بیشتر گرفتار آن هستند، دندان بر جگر خود فشردند و خار در چشم و استخوان در گلو سکوت کردند و برای حفظ انقلاب که حاصل خونفشانی شهیدانشان بود از آشوبها دوری کردند.
اما جماعت معروف به «اصلاح طلبان» در این میانه بلاتکلیف و سردرگم بودند و این فتنه برای آنان فتنه و محک واقعی بود. اگر با ضدانقلاب در آشوبها همراهی قدمی یا قلمی میکردند، به بی لیاقتی دولتی که خودشان با تبلیغات فراوان حمایتش کرده بودند تا رأی بیاورد و خط مشی سازشکارانه آن با غرب را نیز تأیید میکردند، اعتراف کرده بودند. اگر در مقابل آشوبگران موضع گیری میکردند، بخش بزرگی از پایگاه مردمی شان را که مثل جنگ احزاب از قبایل و عقاید گوناگون جمع کرده اند و به قول محمد خاتمی «از رقاصه ها و بهائی ها تا آدم های متدین» و به قول حجاریان و عارف، طیفی «از گوگوش تا سروش» را در بر میگیرد از دست میدادند. لذا در مخمصه افتاده و گرفتار پراکنده گویی و آسمان و ریسمان به هم بافتن شدند.
امروز جبهه «اصلاح طلبی» گرفتار تشتت و تفرقه شده و هرکدامشان سازی میزند و از یک سو میکشد. یکی طرفدار استیضاح و آن یکی طرفدار حمایت از دولت شده و آن سومی بلاتکلیف مترصد است ببیند باد از کدام سو می آید تا با آن همراه شود. خلاصه از بس که دروازه را گشاد گرفته اند و هر صنف و گروه بی هویت و ضد انقلاب را زیر چتر اصلاح طلبی جا داده اند به عارضه «رقیق شدگی» گرفتار آمده و اکنون به فکر معالجه با داروهایی چون تشکیل «هسته سخت اصلاحات» و «پارلمان اصلاحات» و امثال آن افتاده اند.
«اصلاح طلبان» در دولت یازدهم و دوازدهم با توجه به در اختیار داشتن دولت و شورای شهر و اکثریت مجلس، فرصت زیادی برای اثبات لیاقت خود برای مدیریت کشور داشتند که همه به اتلاف وقت و انتظار گذشت و تبدیل به تهدید برای خودشان و کشور و نظام شد.
