علت انقلاب و سقوط سلطنت پهلوی

رضا شاه و محمدرضا شاه پهلوی هردو، بدون اینکه ظرفیت و شخصیت و رشادت لازم را داشته باشند، و درحالیکه خود میدانستند که بدون اجازه اربابان انگلیسی و آمریکایی آب هم نمیتوانند بخورند، سعی میکردند با بزرگنمائی و عظمت بخشیدن به تاریخ باستانی ملت ایران، خود را بزرگ نموده و به رخ جهانیان بکشند، غافل از اینکه شما نمیتوانید 50 سال یک ملت را با تبلیغاتی چون "نژاد برتر آریایی" و "نسل کورش و داریوش" و "هنر نزد ایرانیان است و بس" مغرور کنید و سطح توقع ایشان را از نژاد خود و از رهبرانشان بالا ببرید، و از سوی دیگر آنها را با ناکارآمدی و فساد اداری، دله دزدی خود و وابستگان، و وابستگی سیاسی و اقتصادی و تکنولوژیک و فرهنگی به کشورهای بیگانه، و خلاصه احساس جهان سومی بودن سرخورده کنید. 

نمیتوان یک ملت را با تبلیغات گسترده و هزینه های هنگفتی چون برگزاری جشنهای 2500 ساله از نسل برترین نژاد روی زمین معرفی کرد، اما کمترین اجازه فکرکردن و انتقادکردن و حتی نوآوری علمی و فنی به او نداد!

 

ملت ایران از دست حاکمان وابسته و افراد کوچکی چون پهلوی اول و دوم که ادعاهای بزرگی در حد کورش و داریوش داشتند اما تا سر و صدایی می شد به آغوش اربابان غربی شان فرار میکردند تا اوضاع کشور آرام شود و برگردند، خسته و مأیوس شده بودند. آخر تا کی میتوانستیم ادعای تمدن برتر جهان را داشته باشیم اما شخص اول مملکتمان دست نشانده بیگانه تازه به دوران رسیده، همه صنایعمان مونتاژ و کشاورزیمان نابود و اقتصادمان وابسته به فروش نفت باشد و برای همه چیزمان از خورد و خوراک تا مصنوعات و منسوجات و ... دست به سوی کشور بیگانه ای که 200 سال بیشتر تاریخ تاسیس ندارد دراز کنیم؟ 

هیچ کس و هیچ ملتی نمیتواند مدت طولانی با خودفریبی و تناقض زندگی کند. بنابراین به محض اینکه در سال 1355 از سوی رژیم و به اشاره اربابان غربی به انگیزه های مختلف از جمله تخلیه فشارها و عقده های فروخورده مردم و جلوگیری از خطر بروز انقلاب و پرورش نسل جدیدی از سیاستمداران وابسته اما مدرن و مردم پسند، فضای باز سیاسی اعلام شد، روشنفکران و مردم از فرصت عقده گشایی استفاده کردند و اعتراضات خود را از مطبوعات به خیابانها و ادارات و کارخانجات کشاندند و ... دیگر به رژیم وابسته پهلوی فرصت چاره اندیشی و جمع کردن اوضاع ندادند. و البته مردم برای تغییر نظام سیاسی، منتظر نظریه های وارداتی هم ننشستند، بلکه مطابق آموزه ها و فرهنگ بومی خود، حکومت عادلانه را در خلافت علی(ع)، و قیام و فداکاری را در کربلا و عاشورا، و پایگاه مبارزه را در مساجد جستجو کردند و از بس که در جنبشهای قبل مثل تنباکو و مشروطیت و نفت خیانت و بی همتی از کمونیستها و لیبرالها دیده بودند، دنبال رهبران جعلی و سیاسیون وابسته هم راه نیفتادند و برای رهبری نهضت خود جز به مرجعیت مبارز شیعه اعتماد نکردند...